Adri Vlok: Van die sportveld na die kansel
👤 Wilmi Wheeler
Onder die helder sterrehemel van Sutherland, waar die lug suiwer is en die velde oneindig strek, woon ‘n vrou wie se storie die mense van hierdie klein Karoo-dorp met trots vul. Adri Vlok, eens ‘n formidabele atleet wat Suid-Afrika op die wêreld se grootste sportvelde verteenwoordig het, het ‘n nuwe, onverwagte roeping gevind – een wat haar van die sportveld en plaas gelei het na die kansel.
Hierdie boervrou, wat eens in haar Springbokklere oor hekkies gespring en met netbalspanne regoor die wêreld gereis het, staan nou op Sondae voor haar gemeente, die eerste vrou in 175 jaar om dié heilige ruimte in haar kerk te betree. Haar reis na die kansel was ‘n interessante een, gekenmerk deur ‘n reeks “ja-oomblikke” wat haar lewe en die lewens van dié rondom haar verander het.
Met die gereelde wisseling van predikante en die gemeente wat by ’n kruispad gestaan het, het sy die behoefte gesien om ’n meer permanente oplossing te bied. Die kerk kon nie bekostig om ’n voltydse predikant te beroep nie en dit was toe dat Adri haar hand opgesteek het. “Ek het nie jong kinders om te versorg nie en ek het nie nodig om posvlakke te klim nie. Ek is net tussen my mense en dit is vir my lekker,” vertel sy.
Hierdie diepe verbintenis tot haar mense en haar geloof het haar gedryf om nie net die roepstem te hoor nie, maar om daarop te reageer. Vandag, as boervrou, voormalige Springbok-atleet, en nou dominee, is Adri ’n baken van hoop vir haar gemeenskap. ‘n Gemeenskap wat haar gesteun het toe sy die bedienaarskursus aangepak het.
Adri se “ja-oomblik” lê in oomblikke – meervoud
Adri se ja-oomblikke was nooit enkelvoudige, afsonderlike gebeurtenisse nie; dit was eerder ‘n vloei van momente wat haar pad na die kansel gebaan het.
Sy het altyd geweet dat sy mense wou bedien – om vir hulle daar te wees op ‘n tasbare, betekenisvolle manier. Daarom het sy refleksiologie studeer na haar atletiekloopbaan sodat sy letterlik voete kon was, in navolging van Christus se voorbeeld. Hierdie was haar eerste “ja-oomblik.”
Soos die tyd verloop het, het Adri besef dat haar roeping nie net tot die liggaam beperk was nie. Sy wou ook mense se psiges bedien. So, haar volgende “ja-oomblik” was toe sy ‘n berader op die dorp geword het.
Toe het die geleentheid opgeduik om teologie te studeer en sy het nog ’n “ja-oomblik” beleef. Die pad na die kansel het vir haar oopgegaan en hoewel sy nie geweet het wat die pad vir haar inhou nie, het sy haar hand opgesteek en gesê: “Ja, Here!”
Al Adri se ja-oomblikke lê verweef tussen die stories van haar mense, die boere wat sy aan hul kombuistafels besoek, die gesinne wat sy troos in hul tye van nood. Sy ken hulle almal en hulle ken haar. “Alles het net in plek geval,” sê sy sag. “Ek kon studeer, deur die pos, en steeds hier bly by my mense. Dit is vir my so lekker om huisbesoek te doen, om die boer by sy kombuistafel te gaan sien. Dit is vir my baie spesiaal.”
Daar was ook “Aha-oomblikke” tydens haar studies – daardie wonderlike gewaarwordings dat sy presies op die regte plek was, bevestig deur elke ontmoeting en gesprek met mede-studente of gemeenskapslede. Elke “ja” het haar net dieper in haar roeping geanker en met elke stap het sy geweet: “Ja, jy is waar jy moet wees.”
Die teologiese studies het Adri ‘n nuwe wêreld van begrip en moontlikhede geopen. Sy was die enigste student van die platteland en dit het haar die kans gegee om haar unieke perspektief met haar mede-studente te deel. Sy het in die kerk begin dien terwyl sy studeer het, wat haar die geleentheid gegee het om haar nuwe kennis dadelik in praktyk toe te pas. Hierdie praktiese benadering het haar bediening verryk, en dit het haar toegelaat om ‘n diep verbintenis met haar gemeenskap te bou. Die mense van Sutherland het haar reeds geken en vertrou – hulle het by haar kombuistafel gesit, refleksiologiesessies bygewoon en hul diepste bekommernisse met haar gedeel. Nou kon sy hierdie vertroue na ‘n dieper vlak neem en die woorde van God op ‘n manier deel wat hul lewens kon verander.
Die pad was nie altyd gelyk nie – daar was talle hekkies om te oorkom
Die pad na die kansel was egter nie sonder struikelblokke nie en ironies genoeg moes Adri, as ‘n voormalige hekkies-atleet, talle hekkies oorkom. Elke uitdaging was soos ’n hekkie op ’n baan – sommige was laag en maklik om oor te spring, maar ander het haar gedwing om te rek en te strek. Die grootste hekkie was dalk die konserwatiewe denkwyses in haar gemeenskap oor vrouepredikante. Maar met die vastberadenheid van iemand wat al menige hekkies op die atletiekbaan oorkom het, het Adri elkeen met ‘n diep deursettingsvermoë aangepak. Sy het ‘n hupstoot gekry van die vriendelike ontvangs wat sy telkens by haar gemeente ervaar het en sy getuig dat elke keer as sy deur ’n voordeur stap, dit vir haar soos ’n “ja-oomblik” gevoel het. Dit het haar aanmoedig om aan te hou hardloop, maak nie saak hoe hoog die hekkies voor haar mag lyk nie.
Adri Vlok se verhaal is ‘n getuienis van hoe God se roepstem ons lewens rig, selfs in die mees onverwagte rigtings. Haar pad van die sportveld na die kansel is ‘n reis van oorgawe, deursettingsvermoë en geloof – ‘n pad wat haar gelei het om die lewens van haar gemeenskap met deernis en liefde aan te raak. Elke “ja-oomblik” was ‘n stap nader aan haar ware roeping en vandag staan sy, nie net as ‘n boervrou en voormalige atleet nie, maar as ‘n leraar wat die genade van God uitstraal in elke woord en daad.
In die skemerlig van Sutherland, waar die sterre dalk bietjie helderder skyn as op ander plekke in Suid-Afrika, staan sy nou sterk en seker in haar geloof, gereed om haar gemeente te lei met dieselfde vasberadenheid waarmee sy oor elke hekkie op die atletiekbaan gespring het. Haar reis is ‘n getuienis dat, waar ons ook al begin, die Here altyd ’n pad maak vir dié wat bereid is om met geloof en hoop te sê: “Ja, Here, ek sal gaan.”