Die geur van verbrande palmtakke hang in die lug. Dis ‘n vreemde geur – iets tussen rook en aarde, tussen wat was en wat is. Dit meng met die stille afwagting van die erediens, die sagte gefluister van gebede. Voor in die liturgiese ruimte staan ‘n bak met as. Een vir een stap mense nader. Die predikant doop ‘n vinger in die as, teken ‘n kruis op elke voorkop. Die aanraking is lig, amper soos ‘n seën. Maar die woorde wat daarmee saamkom, dra gewig:

“Jy is stof en jy sal tot stof terugkeer.”

Die as voel koel teen jou voorkop. Vir ‘n oomblik bly die kruis duidelik sigbaar, ‘n merk van stof en sterflikheid. Binne ‘n paar uur sal dit verdwyn – uitgevee, afgespoel, vergete. Maar hoe lank bly die betekenis by jou? Hoe lank hou jou Hosanna! voordat dit verander in Kruisig Hom!?

Dit is die ongemaklike vraag wat Aswoensdag vra. Dit is die vraag wat weerklink deur die eeue, van Jerusalem se strate op Palmsondag tot ons kerkbanke vandag. Die mense wat uitgeroep het “Hosanna!” en palmtakke geswaai het, was dieselfde wat enkele dae later “Kruisig Hom!” geskree het. Hulle loof Hom as Koning, maar verwerp Hom as Kneg. En so openbaar Aswoensdag die broosheid van ons geloof – hoe maklik ons God loof in oorvloed, maar twyfel in beproewing.

As is ‘n teken van stof en sterflikheid

Aswoensdag merk die begin van Lydenstyd, ‘n 40-dae reis van inkeer en bekering wat ons voorberei op Paasfees. Hierdie gebruik kom uit die vroeë kerk, waar Christene mekaar met as gemerk het as ‘n teken van berou en afhanklikheid van God se genade. Dit is ‘n eenvoudige, maar seer herinnering: Ons is sterflik. Ons is sondig. En ons het ‘n Verlosser nodig.

Aswoensdag se as uit die vuur van Palmsondag

Wat hierdie erediens besonders maak, is dat die as wat gebruik word, afkomstig is van die vorige jaar se palmtakke. Die blare wat eens ‘n simbool van vreugde en verwagting was, word verbrand en verander in ‘n herinnering aan ons verganklikheid.

Palmsondag was ‘n dag van triomf. Jesus het Jerusalem binnegery te midde van ‘n skare wat Hom as koning verwelkom het. Maar net ‘n paar dae later het dieselfde skare teen Hom gedraai. Hulle het ‘n ander soort Messias verwag. Iemand wat oorlog teen Rome sal verklaar, wat hulle probleme sou oplos, wat ‘n onmiddellike koninkryk sou oprig. Toe hulle sien dat Hy nie aan hulle verwagtinge voldoen nie, het hulle Hom verwerp.

Van as na opstanding

Die kruis van as wat ons op Aswoensdag ontvang, is nie die laaste sê nie. Dit is ‘n begin. Dit is ‘n teken dat die storie nog nie verby is nie. Die reis van Lydenstyd loop deur Goeie Vrydag se duisternis, maar dit eindig in die helder lig van Paassondag. Dit eindig in ‘n leë graf. Dit eindig in opstanding.

So, wanneer jy hierdie jaar die kruis van as op jou voorkop ontvang, of selfs net daaroor nadink, vra jouself: Waar in my lewe het ek ‘n Hosanna uitgespreek, maar later ‘n kruis opgerig? Waar moet ek terugkeer na Jesus en Hom volg, al kos dit my iets? Want die pad van geloof gaan nie net oor een triomfantelike oomblik nie. Dit is ‘n reis van voortdurende oorgawe. En dit is ‘n reis wat eindig in lewe.

Die pad van geloof is immers nie ‘n enkele triomfantelike oomblik nie. Dit is ‘n reis van voortdurende oorgawe. Dit is ‘n reis wat ons deur die as van teleurstelling, deur die kruis van opoffering, na die belofte van ‘n leë graf lei.

Dit is ‘n reis van Hosanna na Kruisig Hom… en dan, deur genade, na Hy leef!