In Noord-KwaZulu-Natal leef miljoene mense in uiterste broosheid. Volgens ’n onlangse verslag word hierdie streek gekenmerk deur een van die hoogste vlakke van gemeenskapsgeweld in Suid-Afrika, veral rondom myngemeenskappe. Hierdie statistieke vertel ’n harde, ongemaklike waarheid: die lewe hier is nie net moeilik nie, dit is gevaarlik.

Geweld en onreg sit diep gewortel in ’n samelewing waar armoede en magsmisbruik hand aan hand loop. Maar daar, te midde van die gebrokeheid, het ’n groep gelowiges in Richardsbaai bymekaar gekom – nie om maklike oplossings te bied nie, maar om hoop te herontdek.

Braam Hanekom en Sipho Mahokoto van die Sentrum vir Publieke Getuienis het, in samewerking met die KwaZulu-Natal Regional Council of Churches, ’n dialoogsessie gefasiliteer. Afgevaardigdes van gemeenskappe soos Empangeni, Ulundi, Melmoth en Mzingazi het saamgekom om te luister, te leer en saam te bid oor hoe die kerk kan reageer in hierdie tyd van komplekse uitdagings.

Die uitdagings is kompleks

Boaan die lys van bekommernisse is die sosio-ekonomiese krisis wat die myngemeenskappe in die streek raak. Mense se lewens word bedreig deur onregverdige werksomstandighede, korrupsie en geweld wat dikwels losbars in streke waar hulpbronne die skaarste is. “Die kwessies is real,” sê ds. Marelize van Staden van Richardsbaai. Sy het self die sessie bygewoon en beskryf die dag as intens en insiggewend. “Maklike en eenvoudige antwoorde gaan nie werk nie. Dit word ook nie beloof nie, want mense in die omgewing is moeg vir leiers wat beloftes maak en dit verbreek,” het sy gesê.

Die spanning in hierdie gemeenskappe is tasbaar. Hoe praat die kerk oor hoop as kinders honger slaap, as werkers hulle lewens verloor in myne wat nie veiligheidsprotokolle nakom nie en dit blyk asof geweld die enigste taal is wat mense verstaan? Dit is die vrae waarmee afgevaardigdes geworstel het – vrae wat nie vinnige antwoorde het nie, maar wat steeds gevra moet word.

Luister na die stem van die gemeenskap

Een van die kernmomente van die sessie was die geleentheid vir deelnemers om hul stories te vertel. “Ek het ongeduldig geword toe die sessie laat begin,” erken ds. Marelize, “maar toe mense begin deel oor hul uitdagings, het my gesindheid verander.” Mense het gepraat oor hul werklikhede – die frustrasies, die angs en die gevoel dat niemand hul stem hoor nie.

In dié oomblik het iets skouspelagtigs gebeur: daar is geluister. Ware luister – nie om dadelik antwoorde te bied nie, maar om die menslikheid agter elke storie te erken. Dit is iets wat dikwels ontbreek in ’n wêreld waar probleme dikwels van bo af opgelos wil word.

Ons hoop bly in Christus geanker

Wat hierdie dag besonders gemaak het, was die erkenning dat hoop nie in ons eie vermoëns lê nie. “Ons hoop is in Christus Jesus alleen,” het ds. Marelize gesê.

Die Bybel herinner ons gereeld daaraan dat ons God die God van geregtigheid is. Jesaja 1:17 sê: “Leer om goed te doen; soek geregtigheid, help die verdrukte, wees regverdig teenoor die weeskind, verdedig die saak van die weduwee.” Hierdie opdrag is presies wat die kerk in Noord-KwaZulu-Natal probeer uitleef.

Maar die pad vorentoe is lank. “Ons gaan nie môre al ’n verskil sien nie,” het Braam Hanekom gesê. “Maar ons glo dat hierdie gesprek die begin is van iets groter – iets wat mense bymekaarbring, wat oplossings vind en wat God se koninkryk opnuut in hierdie gemeenskappe sigbaar maak.”

Aan die einde van die dag het die deelnemers as vriende uitmekaar gegaan – met ’n glimlag, ’n paar aanmoedigende woorde en die belofte om mekaar weer te sien. Hierdie tipe saamstaan is kosbaar in ’n wêreld waar verdeling dikwels oorheers.

Die kerk het ’n unieke rol om te speel in Noord-KwaZulu-Natal. Nie omdat ons al die antwoorde het nie, maar omdat ons die een boodskap het wat werklik hoop bring: God se liefde en genade wat geen grens ken nie.

Ons word geroep om ligdraers te wees – om, soos Jesus in Matteus 5:16 sê, ons lig so helder te laat skyn dat ander ons goeie werke sien en ons Vader in die hemel verheerlik. Hierdie lig is nie ’n skyn van selfgenoegsaamheid nie, maar die lig van Christus wat deur ons breek, al is ons ook gebroke.

Die pad vorentoe

Daar is nog baie werk wat voorlê. Braam Hanekom het genoem dat die kanse vir ’n opvolggesprek met meer belangegroepe goed is. Dit is ’n teken van hoop – ’n teken dat mense nie net na oplossings soek nie, maar na maniere om saam te werk.

Hierdie dag in Richardsbaai het nie die probleme opgelos nie. Maar dit het iets belangriker gedoen: dit het mense bymekaargebring, herinner aan die belangrikheid van geloof en hoop en die wete gevestig dat God aan die werk is – selfs in die mees uitdagende omstandighede.

So, wat doen ons nou? Ons bid. Ons werk. En ons hoop – nie in onsself nie, maar in die Een wat alles nuut maak. Want in Christus is selfs die donkerste plekke nie sonder lig nie.